Adoptieplan 2010-2011

Haast alle kinderen en jongeren van het adoptieplan die vorig jaar naar school gingen, zijn ook dit schooljaar ingeschreven. We hebben zelfs enkele nieuwe peetouders die we eind deze maand een adoptiekind zullen toewijzen, want steeds staan er kinderen op de wachtlijst.

Maribel Castañeda echter, uit Moraspungo, gaat dit jaar niet meer naar school. Ze is vijftien, en heeft er twee jaar studies snit en naad opzitten. Thuis kan ze oefenen op de naaimachine van haar moeder, ze heeft peetouders, en toch stopt ze er mee. Hoe kan dit nu?
We nodigden Maribel en haar moeder uit om te komen vertellen wat er allemaal aan de hand is en willen dit graag vertellen in dit artikel.
Ten eerste had Maribel problemen met een leerkracht praktijk op haar vroegere school waarbij ze een herexamen had. Die leerkracht gaf Maribel een praktische opdracht, die ze thuis moest uitvoeren en tegen een bepaalde datum op school moest presenteren. Het werkstuk was op tijd klaar en werd op tijd afgegeven, maar de leerkracht trok de eerlijkheid van Maribel in twijfel en verklaarde dat ze niet geloofde dat Maribel het werkstuk zelf had gemaakt. Maribel beweert van wel en haar moeder bevestigt dit. Ook moest Maribel eind juli een schritelijk herexamen afleggen bij diezelfde leerkracht en wanneer ze eind augustus naar school ging om te vragen of ze geslaagd was, vond men eerst haar proefwerk niet en na een lange tijd wachten, kwam het uiteindelijk onverbeterd te voorschijn uit een la van een bureau. Tevens stond op het rapport van Maribel dat ze een aantal dagen ongewettigd afwezig was en ook dat was niet waar. Moeder en dochter kwamen op voor hun rechten en een mestieze leerkracht aanvaardt dat niet van de indigenabevolking. Het eind van het liedje was dat de mestieze leerkracht op het matje geroepen werd bij de schooldirecteur, dat Maribel mondeling hoorde dat ze geslaagd was, met het bijkomende commentaar van de leerkracht dat ze er niet moest aan denken om het volgend jaar te slagen, want dat zij er wel een stokje voor zou steken. Met deze boodschap zit bij Maribel de moed in haar schoenen en is ze ervan overtuigd dat het niets uithaalt om nog naar school te gaan.
Ten tweede heeft Maribel nog een ander probleem waarmee ze al enkele jaren te kampen heeft. Haar moeder Dolores voedt haar kinderen alleen op, ze is dus een alleenstaande moeder. Het gevolg hiervan is dat Maribel slechts één familienaam heeft, nl. die van haar moeder. In Ecuador heeft men in het algemeen twee familienamen: eerst van de vader en daarna van de moeder. De natuurlijke vader van Maribel heeft zijn dochter nooit erkend. Nu Maribel een tiener is, wil ze erkend worden door haar vader, die deze vraag negeert en Maribel vernerdert wanneer hij haar ontmoet. Hij werkt als kaartjesknipper op de plaatselijke buslijn naar Moraspungo, dus ontmoet Maribel deze man zeer vaak. Maribel overhaalde haar moeder om er een rehtzaak van te maken en een proces in te spannen Dat is echter een langzaam en moeizaam proces en de gedachtenwereld van Maribel is zo gedomineerd door het idee dat ze niet meetelt, dat ze niet bestaat voor haar vader, dat haar studieresultaten er onder lijden. Ze zegt zelf dat ze zich op school niet kan concentreren omdat ze hier mee bezig is.
Bovenop deze moeilijkheden komt het feit dat de familie Castañeda geen dak meer boven haar hoofd heeft. Moeder Dolores leeft met haar 86jarige moeder, haar tienerdochter Maribel en haar jongere dochter Lolita in een klein betonblokken huisje, dat ze moet afstaan aan de dochter van haar oudere broer. Voorlopig krijgen ze er nog een kamertje, waar ze allemaal samen in moeten wonen, waar geen plaats meer is om een naaimachine te zetten, waar niet eens twee bedden in kunnen, dus staat er één bed, en slapen de kinderen samen op een mat op de grond. Eind augustus hoor Maribel hoorde haar oom ruziën over dit onderwerp met haar grootmoeder en toen haar moeder ’s avonds thuis kwam, trof ze haar dochter in alle staten aan. Maribel was ervan overtuigd dat ze buiten zouden moeten slapen en haar besluit stond toen vast dat ze niet meer verder zou studeren, maar dat ze wou gaan werken om haar moeder te helpen. Dolores zei dat ze een lening bij de bank zou doen (van 500 dollar) om wat betonblokken te kopen, zodat ze een eigen huisje zou kunnen bouwen. Die 500 dollar is bij lange niet genoeg om de bouwmaterialen te kopen, in de werkelijkheid zal het er op neerkomen dat ze een huisje zal bouwen van takken, aangestampte aarde en plastiek.
Dolores verklaarde in tranen dat ze zo beschaamd was omdat Maribel niet verder wou studeren. Maribel bedankte ons, ECASSEF en haar peetouders voor de kans en de steun die ze van hen gekregen heeft. Beiden zijn er zich bewust van dat het adoptieplan voor hen definitief stopt.
Tot zover het relaas van dit adoptieplan, dat jammer genoeg hier stopt. Met dit verhaal willen we duidelijk maken, dat het niet evident is dat de peetkinderen hun studies afmaken, niettegenstaande de steun die ze krijgen via het adoptieplan. We vragen ook begrip voor deze situatie.